HANA

Shpesh dal e shoh hanën
Kur ajo ndriçon me tan fuqin e saj
E drita bën të ma zgjatë dorën
Në qiellin e hapur, pa re mbrenda saj

Dhe kot më kot filloj të qesh
Pa ditur arsyen se për çfar!
Në qiellin e hapur pa tesha resh
Hana më hapet e më bëhet var

Më merr lehtas, më përkund me erën
M’përpinë brenda sikur në ekstazë
Çuditshëm hanës ja zgjas dhe unë dorën
Më fut pa dashje në një metastazë

Merëm, të lutem?– I thash unë hanës!
Parajsën pash unë brenda saj
Sikur ta shihja perëndin e vranës
Fytyrë e saj më filloj të qaj

Ajo mu zhduk pa pritur në re
E dora e zgjatur më mbeti për sa…
Kërkoj më kot, kot mundohem ta gjej
Hana iku dhe vetëm më la

Poezi nga Naim Iljazi

Lajme të ngjashme

Back to top button