Më puth!
Puthmë mua, puthmë fort,
Të më dhembë, me tërbim.
Gjaku im përvëlon,
Kurse shpirti akull ngrin.
Kup’ e derdhur, e përmbysur
Mes gëzimit nuk na shkon.
E kuptoj, moj mik’e ngrysur:
Veç një jet’njeriu rron.
Shiko rrotull qetë-qetë
Hapësirën qull të lagur,
Hëna si një korb i verdhë
Sillet rrotull prej së largu.
Puthmë, po të them, më puth!
Fundi psallmin tim ma tha,
Hën’e verdhë si kukudh
Vdekjen time po nuhat.
Afshi im fle i venitur!
Vdekja erdh, mirësevjen!
Buz’më buzë puthitur
Fundi im, mbase, më gjen.
Nëpër ëndërra që nuk prishen
Pa lektisje e pa drojtje,
Nën kurorën e një vishnje
Të më thuash “Jam e jotja”.
Që me shkumbën e një kupe
Mos na ikë drit’e shtrenjtë,
Më këndo, o mike, puthmë.
Veç një jetë, s’kemi tjetër.
***
Mos më shih kështu me qortim
Nuk e fsheh jo, përbuzjen për ty,
Por edhe s’ngopem me tëndin vështrim,
Me dredhinë që fsheh n’ata sy.
Ti më dukesh e çiltër, e drojtur
Dhe me gëzim më mbush kur të shoh,
Porsi dhelpra kur shtihet e ngordhur
Dhe gallofët i kap ashtu osh.
E po, kapmë, nuk trembem aspak.
Zjarri yt veç mos shuhet, platitet.
S’je e para dhe nuk janë pak,
Që mbi akullin tim përpëliten.
Nuk të dua, e dashur, ty, jo,
Je jehonë dhe hije e largët,
Përmbi sytë e tu po shikoj
Sy të tjerë, dy sy të kaltër.
Le të mos jetë ajo kaq e urtë,
Le të duket e ftohtë mermer,
Por me hapin e saj aq të nurtë
Shpirtin tim si tufan ma rrëmben.
Një të tillë s’e fut dot në kurth,
S’do ta ndjekësh dhe prapa i shkon.
Kurse ti me genjështrën shurup
Zemrën time aspak s’e helmon.
Po të hapem i drojtur pa masë,
Të përbuz ty, kjo ësht’e vërtet:
Po mos kishte skëterrë e parajsë,
Do t’i shpikte njeriu patjetër.
Poezi nga Sergei Yesenin